|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...απότομες γωνίες σε αιχμηρά γυρίσματα γλώσσας...
|
|
Εργογραφία, Περιοδικά
|
|
περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 17ο
|
|
|
Τακτική στήλη "εξ αφορμής VIII" / τεύχος 17ο
"Διαβαίνω αγιάτρευτη μέσα στο όνειρο"
Τα βράδια δυσκολεύομαι πια να κοιμηθώ. Δεν ακουμπώ πια στο μαξιλάρι πάνω, το κεφάλι μου αιωρείται ανάμεσα σ’ένα βάρος παρελθοντικό και σ’ένα φορτίο μέλλοντος. Χάνω πια την αίσθηση της μέθης πριν την νύστα ανάμεσα σε δυο χρονικά γεγονότα· μήτε τα ελέγχω, μήτε μπορούσα ποτέ μου να τα φανταστώ. Καταλήγω έτσι να μεθώ με την αβεβαιότητα πως το ένα κενό ακολουθεί το διάκενο και ξανά απ’την αρχή. Κομμάτι ασφάλτου, εικόνα ασπρόμαυρη, εμετικά εναλλασσόμενη πάνω από το κεφάλι μου, χωρίς να αποφασίζει να μπει -επιτέλους- σε όνειρο να ησυχάσω. Σαν να παίζεται ταινία που γυρνά και ξαναγυρνά το ίδιο μοτίβο. Κολλημένη μόνο η ψυχή, χαμένος εαυτός δεν ξεκουράζεται ούτε στον ύπνο. Κορόνα γράμματα η νύχτα σέρνει ό,τι κατακάθι άφησε η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος, το απλώνει πάνω μου λίγο πριν κλείσουν τα βλέφαρα. Βαραίνει πάνω μου ό,τι αποφασίζεται για μένα δίχως να με ρωτήσει. Παιχνίδι εκ προοιμίου στημένο.
«Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο. / Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα / ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα /ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς. /Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ / γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο. / Ἐντούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος νὰ τραβήξεις».
Άσπρη οδική γραμμή, γραμμική αναγκαιότητα. Πίσω ό,τι λέχθηκε και πράχθηκε. Μπροστά ό,τι έχει προκαθοριστεί. Κάπου ανάμεσα βρίσκεται το κεφάλι μου, σαν σε ντορβά να ανασαίνει κάπου κάπου στο διάκενο, να αγκομαχά η σκέψη κάπου εκεί ανάμεσα στο μαύρο της ασφάλτου και στο λευκό πλαστικό της χρωματιστής γραμμής. Πόσο βίαια κόβεται η γραμμή!
Έτσι κόβεται η σκέψη μου τελευταία. Βίαια. Κοφτά. κάθε που πάω να σκεφτώ, πού έφταιξα εγώ προσωπικά για τούτον τον μονόδρομο, κόβεται ο ειρμός μαχαίρι. Ίσως εδώ να έφταιξα λοιπόν, (συλλογιέμαι μα δεν βγάζω τσιμουδιά). Επι/βεβαιώνω τον αρχικό φόβο. Αφού ούτε μια σκέψη δεν μπορείς να ολοκληρώσεις, δεν μπορεί! Αυτό είναι το φταίξιμό σου. Η ασκεψία σου μας έφτασε στο απροχώρητο. Γι αυτό χρειάζεσαι άλλους να σκέφτονται για σένα, με ολοκληρωμένους συλλογισμούς, προγεγραμμένες διαδικασίες, προκαθορισμένα προγράμματα, εξασφαλισμένες λύσεις, πλήρη καθοδήγηση.
Κάτι όμως δεν μου πάει καλά μ’αυτην την βεβαιότητα… κάτι με βασανίζει και δεν μπορώ να κοιμηθώ, και δεν ακουμπώ πια το κεφάλι στο μαξιλάρι, και δεν τελειώνω τον ειρμό μου και δεν μου κολλάει ο ύπνος του δικαίου. Να δεις! θα ‘ναι πάλι εκείνο το αρχέγονο ένστικτο ελευθερίας που αρνείται να επιδοθεί σε υπαρκτό εφιάλτη… κατά του Καρούζου τα λεγόμενα και εγώ αγιάτρευτη διαβαίνω: «Διαβαίνω ἀγιάτρευτος μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό μου / σὲ δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπῆς / ἔδειξα τὰ πτηνὰ διχάζεται ὁ δρόμος / ἡ ἀλήθεια φαρδαίνει πάντα τὴν ὁρμή».
|
|
|
|
| |
|
