Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...

«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!

 
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών

«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής

θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.

(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».

 
Λόγια ελπίδας
Λόγια ελπίδας

«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.

 
Τα λόγια Σου σαν μέλι
Τα λόγια Σου σαν μέλι

Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.

 

...με όλα τα κύτταρα του είναι μου σε πόθησα...

ΠοίησηΈργα, Ξέρω! Είναι κάπως αργά..


candle
 
ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ
Βρέθηκα να περιμένω χωρίς ίχνος ελπίδας

αδειανές ψυχές, σκιές που περνούν

και φεύγουν βιαστικά,

μου φαίνονται γνώριμες, σαν από

παρελθοντική μυστηριακή ιεροτελεστία.

Καινότυπες εκφράσεις και

απερίγραπτες φαντασιώσεις

του εφηβικού μου αυθορμητισμού.

Μα τη πίστη μου,

βαρέθηκα να περιμένω.

candle
 
ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ
Βροχή στάλαζε στα θολά τζάμια

του λεωφορείου

με τα παλιά λάστιχα που

τρίβονταν στους δρόμους

της Θεσσαλονίκης.

Τούτη η βροχή δεν

έφτασε να ξεπλύνει

τις λέξεις μου

που τριγυρνούν μονάχες

στα κάστρα θωρώντας

το ανείπωτο.

candle
 
ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ
Και τόσο πολύ κούρνιασε στην σκιά του,

σαν κρύωνε

που το πρωί σηκώνοντας να φύγει

για την αιωνιότητα

δεν έσερνε τίποτα

ξωπίσω του.

candle
 
ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟ
Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας

πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν

τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι

στην πικρία της νύχτας.

Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε

την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι

που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα

στις σελίδες τους βιβλία.


Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε

να σου μάθω να χαμογελάς

στα πιο δύσκολα.


Ελπίζω μοναχά

να φτάσει το γλυκό του κουταλιού

π’ από καιρό σου ‘χω φυλάξει.

candle
 
ΔΙΑΦΑΝΟΣ ΟΡΕΣΤΗΣ
Διάφανη απόψι η πόλη

λες και υπάρχει μόνο στο μυαλό μας,

μας τραβάει σ’ ερέβη και

λήθαργους οιστρικούς, θυμίζουν

κάτι ξεχασμένους μύθους που γίναν

τραγωδίες.
Και η Κλυταιμνήστρα επιμένει

ακόμη να φοβάται τον Ορέστη

που διάφανος τριγυρνάει

με πρώιμες ενοχές στην άδεια

από αγάπη πόλη.

candle
 
ΕΚ ΤΟΥ ΜΗ ΟΝΤΟΣ
Μέσα από σένα

ξεκίνησαν όλα και σε

σένα μέσα κουρνιάζονται

γνωρίζοντας το ριζικό τους.

Διανύοντας την διαδρομή τους

απομυζούν κι αποψιλώνουν

δίνονται ακόρεστα

και αποχυμώνονται νωχελικά

γιατί τα νιώθουν πιεστικά

τα καλέσματα της ανυπαρξίας

καθώς στρέφεις αλλού

το πρόσωπό Σου.

candle
 
ΕΛΑ!
Στο δικό μου σκοτάδι

Έλα!

Μην και αλλάξει χρώμα και γίνει

γαλάζο,

γίνει πιο ελαφρύ σαν τα βλέφαρα

των ματιών σου...

candle
 
ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ
Στην δικιά σου καληνύχτα

ήρθα,

έτσι απλά,

να σε χαϊδέψω με τους

ήχους της έγνοιας μου,

με μια αγανή ανάσα

τρυφερότητας

που απ’ τον Θεό την ζήτησα

δωρίζοντάς του την ζωή μου.

candle
 
ΕΥΧΗ
Και εκεί στην αιωνιότητα

που θα πορεύεσαι

φύλαξέ μου λίγα χαλίκια.

Μην μπερδευτώ και πάψω

να υπάρχω.

candle
 
Η αδυναμία των λέξεων
Καταραμένες λέξεις

που δεν αντέχετε

το βάρος των συναισθημάτων.

Όλα λάθος λεχθήκαν…

λίγο μου μοιάζει

το “σ’ αγαπώ” για σένα.

candle
 
ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ
Δεν μπορεί!

Τούτα τ’ αστέρια

θα γίνανε

για να κοιμούνται ήσυχα,

μετρώντας τα

κάτι παιδιά ξεσκέπαστα

από στοργή.

Τελικά, Εσύ να ‘χεις

προαιώνιους δεσμούς με τη σιωπή

κι εγώ να συμφύρομαι

σε λέξεις.

candle
 
ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Τι να σου γνέψω τώρα

πια αγαπημένε,

που με τα λιγοστά χρήματα

ξεγέλασα τον διάβολο

και ταχυδρόμησα σε παιδιά

που δεν γεννήθηκαν κάτι

από την θλίψη του

σήμερα…

του πάντα,

κάτι από την απουσία

των ουρανών.

candle
 
ΚΙ ΑΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ ΣΕ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΓΕΙΟΥ
Κι αν ξεχάστηκα

σ’ ευέλικτες θέσεις

του λεωφορείου

θα ‘ναι από την

απληστία μου να δώσω

όνομα στην ανωνυμία

της πόλης.

Κι αν ξεχάστηκα σε τούτες

τις θέσεις, μη με σηκώσεις!

να σε χαρώ ματάκια μου.

candle
 
ΛΟΝΔΙΝΟ
Στις απρόσιτες παρυφές

των κεραμιδιών της καφέ

πόλης κρέμασα κόκκινα

χαμόγελα, μπας και γίνει

γιορτινή,

πάψει να κλαίει μέσα

στον ύπνο μου

και με στεναχωρεί.

candle
 
ΜΑΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ
Βάλε κάτι από δάκρυα σ’ όλα



όσα μου είπες

κι εγώ θα σε πιστέψω,

γιατί τα ωραιότερα με πόνο

μοναχά τα λέμε.


Μάνα, αγαπημένη μου

τώρα ξεπλένω τα λόγια σου

από τα δάκρυα

και παύω να γερνάω

παρά ζω μέσα σ’ αυτά

που άλλος δεν θα τα τολμήσει.

candle
 
ΜΑΤΑΙΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ
Κουβαλώντας πάντα το σώμα μου

σ’ ανούσιες συναντήσεις

λησμόνησα την ψυχή μου

σ’ εύφλεκτες σιωπές

που τελειωμό δεν φτάνουν,

μονάχα απομυζούν,

αδιαφορώντας για την σάρκα

που επιμένει να προσκολλάται

στα μάταια.

candle
 
ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΙ
Ψίθυροι αλλοφερμένοι

μ’ εξάψεις νοσταλγίας

σαν από τυραννική φωνή.

Απόηχοι αλλοτινοί

της γης μου λησμονιάς

που μέσα μου σας φέρω.

Έγειρε απόψι το κερί,

εδώ πάνω στο τραπέζι,

και φωτίζει περίεργα

σαν σκοτάδι που λήθη αναδύει.


Κι όμως, η σιωπή σου έσερνε

πάντα στη νυχτιά τη γνώριμη

μυρουδιά σου.

candle
 
Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Της σιωπής πληθυντικός

δεν της ταιριάζει.

Στερείται πολλαπλότητας

χωρίς να αναιρείται.

Μοιάζει η σιωπή ανάσα θεϊκή

που λόγος δεν της πρέπει

μοιάζει η σιωπή με βλέμμα

που κάνει διάφανη την ψυχή

και όλο τον κόσμο λιγοστό

στ’ άπειρο τ’ ουρανού

π’ ανάσα αναδύει.


Ίσως γι’ αυτό να τρεμοπαίζουν που

και που κάτι θαμπά αστεράκια.

Ανάσα κάποιου θα ‘ναι που

τ’ αχνοσβήνει αιώνια.

candle
 
ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Πάντα με κοίταζαν περίεργα

και με κορόιδευαν

πως φαίνομαι γυμνή

στους καθρέπτες,

κι εγώ έκλαιγα…

που ξέχασα

από καιρό την παιδική

μου αθωότητα να φορέσω.

Γι’ αυτό σου λέγω

δε θέλω άλλο να μιλήσω,

λαχταρώ να σφαλίσω τα βλέφαρα

και να χαμογελάσω

έτσι… σαν για να ξεγελάσω

την ψυχή μου καθώς

θ’ ανακουφίζεται ανύποπτη.

candle
 
ΣΑΝ ΚΑΒΑΦΗΣ
Έζησε έλεγε, σ’ εκκωφαντικές συναντήσεις

έπαιζε έλεγε, αμαρτωλά παιχνίδια μ’ αγγέλους

και δαίμονες, τσαλαβουτούσε σ’ ευάρεστες

αγκαλιές.

Αχ! μάτια εσείς, που τόσο

αγαπηθήκατε και τώρα σας ταιριάζει

μοναχά να κλαίτε.

Από κείνα τα λάθη τράβηξε έλεγε

λαχνό, κι η αϋπνία της ζωής

ποτέ δεν του τα συγχώρησε.

candle
 
ΣΑΝ ΠΛΑΓΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε

μόνοι μας τα βράδια,

για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων

και την μοναξιά τους.

Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε

το χέρι μας ξεσκέπαστο

γιατί…

για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι

τη νύχτα και να μην βρουν

ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!

candle
 
ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Μη με κοιτάς!

τα παράθυρα με ζάλισαν

κι αιωνιότητα κόλλησε στα μαλλιά μου.

Και κάθε που κοιμάμαι

candle
 
ΣΚΟΝΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΕΡΜΕΝΕΣ
Είναι και κάτι σκόνες

παράξενα φερμένες,

στριμωγμένες

στις πιο σκοτεινές ρωγμές

του εαυτού μας

- αυτού του άλλου -

που μόνο σαν σιωπούμε

τον αφήνουμε να γίνει

διάφανος.

candle
 
ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ
Κι αν από ανήμερα σου γνέψω

να μ’ ακούσεις, μη ξεμακραίνεις.

Πίστεψέ με, τόσος δρόμος

με φοβίζει.

Έτσι κι έγνοια μου θα γείρει

στο προσκέφαλο

του μοναχικού βοσκού που σμιλεύει

σε σπόρο στάρι

ένα μελλοντικό φιλί.

candle
 
ΤΟ ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΜΟΥ ΤΕΛΕΨΕ
Τώρα πια το νιώθω,

το σεργιάνι μου τέλεψε,

ξεψύχησε νωχελικά σε μια

αράδα λέξεων.


Κι αν είναι που ανεβαίνω

τούτη τη σκάλα

θα ‘ναι από ανάγκη

να χαθώ κάπου.

candle
 
ΤΡΥΦΕΡΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΧΕΡΙΩΝ
Κι αν απ’ όλα περισσότερο νοστάλγησα

τα χέρια σου

είναι που δεν τα θυμάμαι

τώρα πια…

ακόμα και τις κινήσεις τους

χάνω στους θολούς

νυσταγμούς

του παρελθόντος,

μόνο νιώθω

την τρυφερότητα

που άγγιζαν σε κάθε

κάλεσμά τους.

candle
 
ΦΙΛΙΑ
Τα μεγαλύτερα λάθη δώσε τα

σε μένα

να τ’ αντέξω

από παιδί το μπορούσα

και τους πόνους σου, όλους

χάρισέ τους μου

να ‘χω να σε θυμάμαι

μόνο να χαμογελάς

μ’ ολόκληρο το πρόσωπο.