Η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Παύλου Μελά «ΙΡΙΣ», διοργανώνει το
ΑΝΑΚΑΤΑ 4 «ΑΝΑκριση-ΚΑΤΑθεση» στις 28-29-30 Σεπτεμβρίου 2012.
Το ΑΝΑΚΑΤΑ φιλοδοξεί να αναδείξει την αναγκαιότητα αλλά και τον τρόπο παρέμβασης της τέχνης στα κοινωνικά δρώμενα, μέσω της "κατάληψης” δημοσίων χώρων, της ανατροπής των ορίων και των στερεότυπων, δημιουργώντας έναν ανοιχτό διάλογο μεταξύ τέχνης-καλλιτέχνη-κοινού.

Το φεστιβάλ ΑΝΑΚΑΤΑ 4 «ΑΝΑκριση-ΚΑΤΑθεση» αποτελεί μια ανοιχτή - jam πλατφόρμα τέχνης, οπού όλες οι μορφές έκφρασης, συναντώνται και συγκλίνουν, μέσω των αντιρρήσεων, αμφισβητήσεων, αντιφάσεων, ανατροπών,  σε έναν άλλο λόγο της σχέσης τους με τον κοινωνικό χώρο.   Συμμετέχουν καλλιτέχνες και ομάδες, οργανισμοί και φορείς. Εικαστικά, χορός, θέατρο, μουσική, συναντήσεις-συζητήσεις, performance, κινηματογράφος μεταμορφώνουν το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά σε ένα πεδίο πολιτισμού, οραματισμού, σκέψης και έκφρασης,

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ tripl'art ΣΤΟ ΑΝΑΚΑΤΑ 4 

Η καλλιτεχνική ομάδα των Tripl’art κατάγεται από την Θεσσαλονίκη.
Αποτελείται από τις εικαστικούς Βίλλυ Γούσιου και Φρο Θέου και την ποιήτρια Αναστασία Γκίτση.
Πρώτο δείγμα της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας παρουσίασαν φέτος στο festival "contACT#4 The 4_bidden Fest” που έλαβε χώρα από τις 14 έως και 16 Σεπτεμβρίου 2012 στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των τριών καλλιτέχνιδων το έργο τους που παρουσίαζε τρεις φωτογραφίες και ένα  ποίημα –εν είδη ξεχασμένου γράμματος παλιού εραστή- ήταν:  «τρεις στιγμές απαγορευμένης θέασης. Τρία σωματοτοπία απαγορευμένης στιγμής. Τρία ποιητικά σκαλίσματα σε παλαιωμένα πεδία. Το απαγορευμένο που γίνεται απαγορευτικό και το απαγορευτικό που εγείρει το απαγορευμένο».   Κομμάτια του πολυχρησιμοποιημένου γράμματος, σκισμένα, παρμένα βίαια  από το λεκτικό τοπίο, ενταγμένα (στη τύχη άραγε;) σε καθεμία από τις τρεις φωτογραφίες, ενσωματωμένα σε ένα τοπίο εικονικό, πεπαλαιωμένο, απαγορευμένο κατά τους πολλούς. Κεφαλαιώδους σημασίας η ερώτηση «ποιο τοπίο να χωρέσει τους εραστές;» μετακινείται από το λεκτικό στο εικονικό τοπίο αφήνοντας χώρο στη σκέψη του επισκέπτη να καταλήξει με ευκολία ή δυσκολία (αναλόγως) στην προσωπική του απάντηση. Πρωτότυπη, ωστόσο, ήταν και η επόμενη συμμετοχή των Tripl’art με την επιδαπέδια και επιτοίχια  εγκατάσταση χάρτινων επιφανειών (με την αναδίπλωση του όγκου τους στον χώρο) στο τέταρτο κατά σειρά ετήσιο festival που οργάνωσε η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Παύλου Μελά "ΙΡΙΣ” στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά από τις 28 μέχρι και 30 Σεπτεμβρίου. Την καλλιτεχνική σύλληψη των εικαστικών και της ποιήτριας συνόδεψε αυτή την φορά η μουσική εγκατάσταση του συνθέτη Ηλία Χατζόγλου.
Με κέντρο αναφοράς την πρόταση του διάσημου αρχιτέκτονα MIES VAN DER ROHE, "Το Λιγότερο είναι Περισσότερο” οι Tripl’art προέβαλαν την απλότητα του υλικού και την εγκατάστασή του στον χώρο, επιδιώκοντας να αναδειχθεί η απλότητα της ουσίας. Κυρίαρχος σκοπός τους ήταν να εκτεθεί η απογύμνωση των συναισθημάτων ενός λαού που διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων χρόνων, αφενός, στην συνείδηση του,  αφετέρου, στην προσωπική/κοινωνική του αξιοπρέπεια.Η τοποθέτηση των κουτιών μετακόμισης λειτούργησε στον θεατή ως η κινητήριος αφορμή και η εφαλτήριος πέτρα για συνειρμικές εικόνες που σχετίζονται με την ανάγκη στην οποία βρίσκονται οι περισσότεροι πλέον Έλληνες. Στο κέντρο του προβληματισμού τους εδρεύει η απόφασή να παραμείνουν στην χώρα που τους πληγώνει ή να την εγκαταλείψουν για να μπορέσουν να την διασώσουν μέσα από την προσωπική τους επιβίωση/διάσωση. Η ανάγκη για επιβίωση από την κρίση τους οδηγεί αναπόφευκτα σε μια αναγκαιότητα για προσφυγή σε λύση. Η εποχή της αβεβαιότητας και της πολιτικής-κοινωνικής ασυνέχειας αποσυντονίζει το υποκείμενο και το καλεί να αντιδράσει προκειμένου να μην καταποντιστεί σε κατάθλιψη και αδράνεια. Τα κουτάκια της ζωής, έτσι όπως την είχε ως τώρα οργανώσει, πρέπει να ανοίξουν εκ νέου, να αδειάσουν από τα περιττά, να πεταχτούν τα επίπλαστα και να κλείσουν με ό,τι πραγματικά αξίζει στη ζωή για τον καθένα. 
Στον αντίποδα της πρότασης του MIES VAN DER ROHΕ βρίσκεται η προτροπή της διάσημης -βραβευμένης με Νόμπελ- βρετανίδας συγγραφέας Doris Lessing "Όσα λιγότερα και ουσιαστικότερα μένουν στη χούφτα μας, τόσο περισσότερο αγγίζουμε την ευτυχία”. Η ποιητική παρέμβαση συνόδευσε -αφαιρετικώ τω τρόπω-  την εγκατάσταση και συντονίστηκε στον χώρο  αποκαλύπτοντας την αλήθεια απογυμνωμένη σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του βασικού πυρήνα προσωπικής ευτυχίας.Η συνομιλία του καλλιτέχνη με τον θεατή επετεύχθη με την διττή χρήση κοινών προτάσεων και με την εναλλαγή του άρθρου σε προσωπικές αντωνυμίες (Plier les/mes côtes : τσακίζοντας τις γωνίες /μου).
Οι προτάσεις γραμμένες στα γαλλικά υπαινίσσονταν το παγκόσμιο φαινόμενο της κρίσης. Το άρθρο έδινε την σειρά του στην προσωπική αντωνυμία με αποτέλεσμα η ίδια η πρόταση να μετατρέπει το προσωπικό βίωμα σε καθολικό και αντίστροφα.   
Άννα Μπίκη