Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...

«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!

 
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών

«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής

θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.

(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».

 
Λόγια ελπίδας
Λόγια ελπίδας

«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.

 
Τα λόγια Σου σαν μέλι
Τα λόγια Σου σαν μέλι

Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.

 

...χαράζομαι/ χαράζεσαι/ στο τέλος θα ματώσουμε...

ProjectsMusic poetry
3 γυναίκες x 3 project + 1 / 15η BIENNALE ΝΕΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
3 γυναίκες x 3 project + 1 / 15η BIENNALE ΝΕΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ


   «Οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την ασθένεια του να μην ξέρουν να πουν αυτό που βλέπουν ή αυτό που σκέφτονται» υπαινισσόμενος φυσικά το υπαρξιακό αμεταβίβαστο ο Πορτογάλλος συγγραφέας (Fernando Pessoa) με τους πολλαπλούς εαυτούς, στέργει την πιο ουσιαστική αλήθεια του καιρού του αλλά και των καιρών μας. 3Χ3+1 ήταν το Project που ενσωματώθηκε με το πιο ικανοποιητικό τρόπο στο ατμοσφαιρικό bistrot  Coq au zen  στο συνεχώς καλλιτεχνικά αναπτυσσόμενο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, ή αλλιώς ονομαζόμενη περιοχή Άνω Λαδάδικα.
Τρεις καλλιτέχνιδες συναντιούνται, αφήνουν τα σημεία της μοναχικής δημιουργικής διαδρομής τους και τολμούν να συμβιώσουν η μία δημιουργώντας πάνω στην άλλη. Ακρογωνιαίος λίθος τα τρία γλυπτά την Μαγδαληνής Σίγα, τρεις γυναικείες φιγούρες στα λευκά του γλυπτού, γέμουν γύψο και ρητίνη, απαιτούν την δημιουργική πνοή της ποίησης που σαν παραμυθένια αύρα αναδύει την κίνηση των λέξεων και των λευκών σωμάτων.
Τα ποιήματα -που αναπλάθει η υπογράφουσα- αφορούν σε  τρεις σύγχρονες ηρωίδες γνωστών από την παιδική μας ηλικία παραμυθιών. Ματώνουν με τις λέξεις τους την έννοια της συμβίωσης με τον κυνισμό που υποβόσκει σε κάθε ερωτική σχέση. Η κοκκινοσκουφίτσα των ηλεκτρονικών δασών που ορέγεται το θράσος του μοντέρνου λύκου, η ωραία κοιμωμένη του κρυφτού που εποφθαλμιά την θέση του παραμυθά, και η χιονάτη των γιγαντονάνων που έπεσε έξω στις προβλέψεις της, αντιστρέφουν την παράδοση του παραμυθιού χωρίς ωστόσο να σπάνε το συμβολικό του κέλυφος.
Η υποκριτική  performance της ηθοποιού Νόπη Ράντη μετά συνοδείας του γνωστού μήλου που ξυπνά την ωραία κοιμωμένη και άρχει το παραμύθι θα καλέσει τους παρευρισκομένους σε μια αναπάντεχη συμβίωση στιγμής, σε μια απρόσμενη επαφή βλέμματος, αγγίγματος και λεκτικών αλληλεπιδράσεων που κάποιοι θα τολμήσουν, άλλοι πάλι όχι… ο πρίγκιπας εξάλλου δεν έρχεται πάντα!Και οι νότες να διαχέονται από το πιάνο σε όλους, θαμώνες και  περαστικούς, του bistrot από την +1 Ελίνα Μπάγα. Τέσσερα μουσικά κομμάτια, 3 plus one, όπως και το ανθρώπινο σχήμα της καλλιτεχνικής παρέας που συμβίωσε εν μέσω biennale και κάτω από το καλόγουστο στέκι της Βαλαωρίτου.       
«Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις» θα ξαναέλεγε ο αγαπητός Πορτογάλλος μας, και θα χαμογελούσαμε σε στυλ Μόνα Λίζα που επί τέσσερις μέρες, μέσα στο πλήθος των άλλων 365, πλησιάσαμε τόσο πολύ ό ένας τον άλλον, μοιραστήκαμε το ίδιο τραπέζι η ακόμη και καρέκλα, ανασάναμε το ίδιο παραμύθι και δεν απομακρυνθήκαμε παρά από μια καθημερινότητα που μας αποξενώνει από μας τους ίδιους.Και ζήσαμε εμείς κοντά και αυτοί κοντύτερα!  

 


 Woman in Sale (ή αλλιώς χιονάτη)

Και οι επτά με διεκδίκησαν
από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Αφέθηκα     
                   
-άλλο που δεν ήθελα!
σε ορέξεις λάγνες                        
σε επιθυμίες τεμαχισμένες

 

την δική μου την κράτησα καλά φυλαγμένη ωστόσο.
Με διεκδίκησαν και οι επτά
από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Μετρούσα                       

-ανάγκη βλέπετε!                       
λαχτάρας πόντους                        
μοναξιάς μήκη


και πήρα κοντές ξεφτισμένες λινάτσες
παραμυθιών που κανείς πια δεν διαβάζει.
Προσύμφωνα γάμου, γάμου προσύμφωνα
παράφωνα ερώτων.

Ξεπουλήθηκα από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο
κι ας με διεκδικούσαν σαν γίγαντες.   
                     
Μα να μην προσέξω πώς ήταν νάνοι!  

Αναστασία Γκίτση
(Θεσσαλονίκη Οκτώβρης 2011/biennale)


 





@desThess
@desThess
@desThess
@desThess
@desThess