|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...απότομες γωνίες σε αιχμηρά γυρίσματα γλώσσας...
|
|
Εργογραφία, Περιοδικά
|
|
περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 22ο
|
|
|
Τακτική στήλη "εξ αφορμής XIII" / τεύχος 22ο
"Πτυχώσεις και εξαντλήσεις"
Ευτυχώς είναι και κάποιες Κυριακές που ξημερώνουν στιγμές όπου νομίζω πως είμαι σεντόνι. Πόσο χαίρομαι που ξημέρωσα από το σκοτάδι ως βαμβακερό μοσχοβολιστό σεντόνι! Μπορώ και ίπταμαι άνω των βραδινών συνηθειών. Η έξις εξάλλου να πέφτω να κοιμάμαι πάντα στο σκοτάδι κατάντησε λίγο βαρετή, να μη μιλήσω δε και για την εξουθένωση που μπορεί να προκαλέσει μια άκρως μηχανική κίνηση του σώματος επί συναπτές δεκαετίες! Και ενώ τα πάντα φαίνονται να αλλάζουν αστραπιαία, η ακινησία των έξεων προβάλλεται χλευαστική σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Και όσο και αν προσπαθούμε να ζούμε περίκλειστων θυρών τελικά εκτιθέμεθα με τον χειρότερο τρόπο. «Ζει εκτεθειμένος σε ένα ξεσκέπαστο δωμάτιο,Οι γυμνές σχισμές των ματιών του πέτρωσαν ορθάνοιχτεςΣτο ακατάπαυστο αστραποβόλο πετάρισμα των καταστάσεων.»[1]
Πάνω κάτω τρέχουμε πανικόβλητοι σε επικείμενες αποφάσεις και η ευλύγιστη προσοχή μας απαιτείται να είναι πάντοτε παρούσα σε κάθε τυχόν πρόκληση που μας προτάσσεται. Πώς γίνεται και είναι πάντα πρόταση άλλων για το δικό μας καλό! Από παιδί φοβόμουν όλα αυτά που γινόντουσαν για μένα χωρίς καν την συμμετοχή μου. Από την μια πλευρά εγώ λοιπόν, και από την άλλη μια κοινωνία να καλείται να αποφασίσει να κινηθεί τη στιγμή που επί χρόνια παρέμενε ακίνητη σε κάθε ανθρώπινο επίπεδο. Άνθρωποι παντού και πουθενά το ανθρώπινο. «Η πόλη είναι ένας χάρτης με χαρούμενους σφυριχτές τώρα,Και παντού άνθρωποι, με τα μάτια τους διάφανα –ασημί και άδεια,Καλπάζουν προς τις δουλειές τους στη σειρά, λες κι έχουν πρόσφατα υποστεί πλύση εγκεφάλου.»
Όταν στην νύχτα μαθαίνεις πολύ να ζεις το φως σου πονάει τα μάτια. Όταν έχεις μάθει ακίνητος να ζεις στη νύχτα κάθε φωτεινός προορισμός φαίνεται μακρινός και συνάμα ανέγγιχτος, απραγματοποίητος. Η ακινησία του βλέμματος σε καθιστά επίπεδο ως προς τον τρόπο που θωρείς πράγματα και καταστάσεις. Σκληρό δίχως τη δυνατότητα νοητικής ευστροφίας και ευλυγισίας. Γι αυτό αγαπώ πολύ τις πτυχώσεις που με φέρουν και με άγουν σε αέναη κίνηση. «Ο ουρανός της νύχτας είναι σαν ένα φύλλο καρμπόν, Μπλε – μαύρο , με τις πυκνοσημαδεμένες περιοχές των αστεριώνΠου αφήνουν το φως να περνά, από τρύπα σε τρύπα»
Αγαπώ πολύ τις Κυριακές εκείνες που ενώ κοιμάμαι άνθρωπος ξυπνάω σεντόνι και καλύπτω -παρόλες τις εξαντλητικές πτυχώσεις του χρόνου- όλες τις σκοτεινές ατέλειες της μέρας, της εβδομάδας, των χρόνων, των αιώνων. Αγαπώ πολύ τις Κυριακές που ανασηκώνομαι πιο πάνω από το μαύρο. Τι κι αν γλιστρώ και ξαναπέφτω! Η αναδίπλωση πάλι θα με ανασηκώσει.
[1] Τα αποσπάσματα είναι από ποιήματα της Sylvia Plath σε μετάφραση Ελένης και Κατερίνας Ηλιοπούλου
|
|
|
|
| |
|
