|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...απότομες γωνίες σε αιχμηρά γυρίσματα γλώσσας...
|
|
Εργογραφία, Περιοδικά
|
|
περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 19ο
|
|
|
Τακτική στήλη "εξ αφορμής X" / τεύχος 19ο
"Σε σώμα του καλοκαιριού πλεούμενο της μέρας"
Πλέει η μέρα στη χώρα μας. Ξεκινάει από τα χαράματα με ταχύ ρυθμό κατευθυνόμενη προς το σούρουπο. Έμαθε στην χώρα μας ν’απλώνεται πάνω από τα βράχια και τ’άσπρα σπίτια των μικροσκοπικών νησιών με τα πλακόστρωτα και τις τεμπέλικες γάτες που ψάχνουν απεγνωσμένα μια λωρίδα σκιάς να απλωθούν καταγής. «Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένοΦαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς …Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!»
Πλέει η μέρα στη χώρα μας. Περισσεύει το φως πάνω στο ενάλιο γαλάζιο και την χρυσαφιά αμμούδα του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους. Πλεονάζει το άγγιγμα του κοχυλιού στο μαλακό της πατούσας που ξεπλένει την αβάσταχτη ελαφρότητα του χειμώνα. Επειδή αντί να τον διαβούμε, μας περπάτησε ένας ολόκληρος χειμώνας, επειδή μια ολόκληρη χρονιά μας συνέθλιψε με την ανατρεπτική της επιμονή, επειδή στην ερημιά ενός άδειου κουφαριού βρεθήκαμε μόνοι, γι αυτό και εμείς εις το εξής ας μάθουμε καλά να προφέρουμε τη λέξη θάλασσα.«Πρόσεχε να προφέρεις καθαρά τη λέξη θάλασσα έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο θεός»Ας μάθουμε να αγγίζουμε ό,τι μας χωρά, ας μάθουμε να πατάμε ό,τι δεν θα μας κάψει, ό,τι φαίνεται όμορφο μέσα στο διάφανο του νερού, ό,τι δεν μας χαρίζεται, αλλά μας ανήκει. Σε πολλαπλούς σχηματισμούς ας μάθουμε να απλωνόμαστε.
Στην χώρα μας που πλέει η μέρα και το περισσευούμενο φως, ας μάθουμε από την αρχή γραφή και ανάγνωση «Έχοντας ερωτευτεί και κατοικήσει αιώνες μες στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση.»Μέσα στη θάλασσα που μας ερωτεύτηκε και την περπατήσαμε με την αβάσταχτη ελαφρότητα του πρώτου δοσίματος, χωρίς ξενόφερτα στολίδια και φτιασίδια, χωρίς αλλότριες συνθέσεις και σώματα ξένα. Από την αρχή η ανάγνωση με μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι σε σώμα καλοκαιριού που πλέει σε φως «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»Πλεούμενα κι εμείς της μέρας, από την αρχή ας μάθουμε να περπατάμε στη χώρα μας, με νέα ανάγνωση και γραφή βηματισμού άλματος γοργού. Πιο γρήγορο της φθοράς κατά τον ποιητή του Αιγαίου.«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από την φθορά.»
|
|
|
|
| |
|
