|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...απότομες γωνίες σε αιχμηρά γυρίσματα γλώσσας...
|
|
Εργογραφία, Περιοδικά
|
|
περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 14ο
|
|
|
Τακτική στήλη "εξ αφορμής V" / τεύχος 14ο
«Νυχτώνει, ξημερώνει, νυχτώνει, ξημερώνει, νυχτώνει»
Πόσο να γράφεις λέξεις που αρχίζουν να ξεφλουδίζονται στο ακράγγιγμα της πένας πάνω σε λευκό χαρτί και να μην δακρύζεις από ντροπή, για όλα αυτά που είπες κάποτε με λέξεις μα πράξεις δεν γίνανε; Το άυλον δεν ντύθηκε την βιωμένη στιγμή, παρά σε νεφελώδη ονειράματα απέμεινε σκιά, που ακολουθεί ασώματο κορμί την σκέψη. Το μοίρασμα που τόσο οι άνθρωποι φοβήθηκαν στο πετσί τους, αναγκάστηκαν, εν τέλει, να το νιώσουν στο μυχιαίτερο τους είναι σαν διχασμό.Πόσο να συγκεντρώνεις βλέμμα που γειτνιάζει με κάθε είδους θέαση πραγμάτων χωρίς καθόλου να τα ελέγχεις και να μην σπαράζεις από νοσταλγία; Για όσα δεν κατέχεις πια, λες και ποτέ σου τα κατείχες! Κι η ανοησία των ανθρώπων πως ορίζουν την ζωή, καλά κρατεί.
Μισοί σε μισή ζωή, με λέξεις δίχως έννοιες, αναντιστοιχίες των επιθυμιών και των πεπραγμένων, ανακόλουθοι της αλήθειας που θέλουν και της αλήθειας που προτάσσουν. Μια αλήθεια παλτό στα μέτρα μας, να την φέρουμε πότε από εδώ πότε από κει, ωσάν εταίρα που ηδονικά πλαγιάζουμε το βράδυ μαζί της και το πρωί απαρνιόμαστε με ενοχές για το μιαρό της αδυναμίας μας.Τα ταξίδια που δεν κάναμε, απέμειναν παιδικό τραγουδάκι με χάρτινα σκευάσματα, οι σκέψεις που δεν υλοποιήσαμε γυμνές τριγυρνούν τις νυχτιές πάνω από το κρεβάτι μας, τουρτουρίζουν ξυπόλητες μοίρες ανέφικτες.
Τα θέλω που κατάπιαμε μας πέσανε βαριά, δεν τα χωνέψανε τα πρέπει μας. Όσο για την αλήθεια που αναζητήσαμε την σκέπασε η ανακρίβεια της ιστορίας, προσωπική ή συλλογική, θαρρώ δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Και αν πάλι κάποιοι επιμένουν ακόμη να καταφεύγουν σε διεξόδους και σωτήριες λέμβους που τους ορίζουν οι έξωθεν από μηχανής θεοί ή θεές, δίχως στάλα να καταδύονται σε εσωτερικές μάχες και προσωπικές εκδορές, δεν τους χρεώνω πικρία καμία, χοϊκά πλασμένοι όλοι μας εξάλλου… κι εσύ που επιμένεις ακόμη να φτιάχνεις καραβάκια παιδικά από χαρτοπετσέτες και φύλλα τετραδίου, αν με δεις καμιά φορά να τριγυρνώ με την καμπαρντίνα μου στην Ναβαρίνου θα ‘ναι που έμαθα πια -κι ας μου πήρε καιρό- να μην αφήνω κενά στη ζωή παρά μόνο για ν’αναπνεύσω ουρανό. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο δεν θέλω να πω παρά αυτό που προτρεπτικά η Χατζηλαζάρου έγραψε μια φορά και έναν καιρό «Κάποτε θ’ανοίξω και τους δρόμους που μου ‘φραξαν οι αντιστάσεις μου. / Ναι. Ό,τι δεν φτάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά μας»
|
|
|
|
| |
|
