|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...απότομες γωνίες σε αιχμηρά γυρίσματα γλώσσας...
|
|
Εργογραφία, Περιοδικά
|
|
περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 12ο
|
|
|
Τακτική στήλη "εξ αφορμής ΙΙI" / τεύχος 12ο
Να μπλέκεται η ποίηση με την καθημερινή μας ζωή θαρρώ είναι η ύστατη ευλογία που θα μπορούσαμε να αξιωθούμε ως απλοί χοϊκοί αλλά και τόσο κατά χάριν άξιοι για τα μεγάλα και τα ωραία. Να μπλέκεται το απύθμενο των λέξεων με την γλυκύτητα φωνών της μουσικής ξεπερνάει κατά πολύ τις δοξασίες όλων των εκλεπτυσμένων ανθρώπων που αφήνουν τα γεγυμνασμένα αισθητήρια να τους πάνε στο ομορφότερο ταξίδι του ενδοκόσμου τους. Ένας Σεφέρης να ανασαίνει λέγοντας «Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς / κάθισες πρὸς τὸ βράδυ / μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι / δείχνοντας πὼς πονεῖς / κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ / ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει / σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη / καὶ δέουνται οἱ λυγμοί» δεν θα μπορούσε παρά να συγκινήσει με τρόπο απροσδιόριστο και συνάμα υποψιασμένο όλες τις τρεμάμενες ψυχές στο θυσιαστήριο των οποίων ιερουργείται το Μέγα Μυστήριο της λήθης του πόνου. Και σαν συνεχίσει η Μελίνα Κανά ν’αναπνέει την σεφερική ανάσα, εγκολπώνοντας την τρυφερά – ως πρέπει στην ποίηση – θα γυρίζει μοναχός ο πόνος δίχως αποδέκτη πια να πληγώνει… «κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ / ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ / κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη / γυρίζει στὸν καρπό / μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς / δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη / τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει / ἔναστρος οὐρανός». Θα γίνεται ο στεναγμός του έναστρος ελπιδοφόρος ουρανός να αρχίζει από δάκρυ και να εξατμίζεται καθώς γυρίζει στον καρπό, έτσι όπως οι ρόζοι θα ρουφούν κάθε σπαραγμό και θα τον εξαϋλώνουν με τις κατευναστικές τους σχισμές που χρίζουν χρόνο και διαδρομή. Γιατί τελικά από την άκρια να φτάσεις στον καρπό, στο κουκούτσι που σε γέννησε και που θα σε ξαναγεννήσει πολύς ο χρόνος και μακρύ το βάδισμα τόσο που τον αρχικό πόνο ανεπαίσθητα λησμονάς. Να μπλέκεται η λησμονιά με τις καθημερινές μας έγνοιες και να μένει η πίκρα στο μαυράδι της ψυχής μας θαρρώ ανθρώπινο και καθόλου επίμεμπτο, μα ν’αποκτά νόημα ο χοϊκός μας πόνος και ν’απλώνεται ουρανός φωτεινός σε άλλων μαύρα σκοτάδια πιο θεϊκό θαρρώ δεν γίνεται να υπάρξει!
|
|
|
|
| |
|
