|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...απότομες γωνίες σε αιχμηρά γυρίσματα γλώσσας...
|
|
Εργογραφία, Περιοδικά
|
|
περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 10ο
|
|
|
Τακτική στήλη "εξ'αφορμής Ι" / τεύχος 10ο
Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που αποτυπώθηκε η θαμπή ανάμνηση του παραθύρου, με το τρεμάμενο χέρι, στην εικονική μου μνήμη. Έξω έβρεχε σαν παράφορη σειρήνα ασθενοφόρου, που όσο διέσχιζε τον αγέρα τόσο περισσότερο παρεισέφρεε σε ωστικό πεδίο που αδυνατούσε το μυαλό μου να συλλάβει. Μια θαμπή ανάμνηση, σκεφτόμουν, που αναφύεται από την πιο ομιχλώδη παρακαταθήκη συναισθημάτων και ψυχικών εντυπώσεων, πώς μπορεί να σχηματίζεται σε τέτοια σάρκινη μορφή!
Και οι δυο πλευρές να χωρίζουν και να ενώνουν σ’ένα ημιδιάφανο σημείο, αρμός σημαίνοντος και σημαινόμενου, μια εισπνοή, μια εκπνοή κι ο χρόνος ανάμεσα να μην μετριέται σε λεπτά, σε στιγμές, σ’εκκρεμείς κινήσεις και συμμετρικούς ρυθμούς, παρά αρένα να δοκιμάζει τον λαό με άρτο και θεάματα. Και από την πραγματικότητα μια νοητή γραμμή να σε ορίζει. Και από την πραγματικότητα μια αχνή πνοή να σε τραβά σαν σκιά που καταλήγει σε κουκίδα.
Οι σκιές όμως έρχονται ανοίκειοι επισκέπτες, εκεί που το θαμπώδες τοπίο απλώνεται ανενόχλητο και εξαθλιώνει κάθε αίσθηση που επιμένει να προσκολλάται στα εν πράγματι κείμενα. Μάθανε, βλέπεις, οι σκιές να εμφιλοχωρούν εκεί που το φως εξασθενεί, εν εσόπτρω να καθρεπτίζονται και να διεκδικούν την αληθοφάνεια σε ιλύος απόνερα και κονιορτού καταλάγιασμα. Ο Ελύτης θα ‘λεγε την ώρα που το ζεστό χέρι ακράγγιζε το υγρό τζάμι «Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία» και θα εννοούσα σαφώς το αποτύπωμα χνώτου της παλμικής ζέσης που ερωτοτροπεί ξεδιάντροπα μια τέτοια νύχτα με το κρύο μέτωπο του τζαμιού, σε μισοσκόταδο και κατοπτρικό χορό ζωντανής σάρκας μ’άσαρκο κρύο.
Να χαράζεσαι για λίγο και μετά να σβήνεις με γενναιοδωρία, σαν την ιστορία που σου κάρφωσαν στην πλάτη αρχαίες ρίζες και εκπεφρασμένοι χρησμοί, να χαράζεσαι για λίγο αιωνίως υποσχόμενη ενθαδική παρουσία στο επέκεινα της ιστορικής ζύμωσης, ζύμη ή μαγιά να πλάθεσαι και σφραγίδα να μένεις στο γινωμένο σώμα της πολιτισμικής σου ανωφέρειας ή κατωφέρειας. Να χαράζεσαι για λίγο, τί να νοηματοδοτήσεις πολύ εξάλλου! Για λίγο και μετά να σβήνεις με γενναιοδωρία, θα έλεγε ο Ελύτης, και θα εννοούσα φυσικά την ελεύθερη βούληση και επιλογή αλλαγής πλεύσης και ύπαρξης… μα να σβήνεσαι με γενναιοδωρία όχι να σε σβήνουν…
|
|
|
|
| |
|
